De rugzak.

De rugzak.

Daar staan ze onze vier kinderen klaar om te vertrekken, elk met hun eigen rugzakje op de rug in hun eigen uitgezochte kleur. Hoe een vrolijk en kleurrijk gezicht.
Ook ik hijs mijn rugzak op de rug, deze is wel een heel slag groter maar moet ook meer herbergen dan dat er bij de kinderen inzit.
Het is alsof we ergens een nachtje gaan logeren en over een paar dagen weer richting huis gaan.
Maar niets is minder waar, wij gaan een heeeeeerlijke lange dag wandelen, op de Posbank.
De Posbank is in de volksmond ook de benaming voor het heuvelachtige heidegebied waarin hij ligt, maar dit gebied heet eigenlijk het Herikhuizerveld.
In het Nationale Park Veluwezoom.
Een geweldig gebied, waar bos, hei en heuvels zich afwisselen, waar je ‘als je rustig op je gemak rond wandelt’ de herten, zwijnen en runderen etc kunt tegenkomen.
We hebben er met z,n allen zin in, niet allereerst om wat wij gaan tegenkomen of gaan meemaken.
Maar de kinderen allereerst om al de heerlijke versnaperingen die ze op hun rug meenemen, broodjes, drinken , fruit en een kleine verschoning voor het geval dat ze zo vies worden van bos, water en zand.
Maar de rugzak is vooral gevuld met niet te vergeten en misschien het allerbelangrijkste van de dag, het snoepgoed, de kauwgum en rolletjes mentos en drop.
Welke ze op hun eigen tijd en tempo mogen nuttigen, met alle gevolgen van dien.
Want ons motto is ‘op is op’ en moet je het doen met wat er als verrassing nog gegeten of gedronken gaat worden.
Tjaaa die rugzakjes, en die wandelingen , onze kinderen zijn nu al lang en breed heerlijke volwassen mensen met hun eigen leven, en gezin.
Ze gaan nu natuurlijk niet meer op deze manier met ons op stap, als ze meegaan dan verzorgen we de inwendige mens op een andere manier.
Het mooie is wel dat ze goede herinneringen hebben aan deze uitjes, en als ze nu zelf met hun eigen kids opstap gaan en het in deze vorm doen heet het in hun mond ‘old skool’ en worden de verhalen over hun eigen ervaringen en rugzakjes gretig en vol enthousiasme verteld en gehoord.
Als ouders en grootouders genieten wij daar volop van, maar in mijn achterhoofd leg ik toch ook vaak de link met onze geestelijk rug zak want daar lijkt het veel op.
Onze geestelijke rugzak die gevuld is met mooie, gelukkige herinneringen maar ook met veel pijn, verdriet, beschadigingen, rouw en verlies.
Ook onze kinderen dragen ondertussen niet alleen maar meer hun vakantie rugzak waarin je als ouders samen met hen de vulling van de zak kunt bepalen.
Maar ze dragen nu ondertussen ook hun geestelijke rugzak, waar je als ouders weinig tot niets invloed op hebt.
Het liefst pakte ik als ouder hun rugzakje op. En draag het op mijn rug.
En net zo als dat hun echte rugzakjes vol met de restanten van de heerlijkheden en de eventuele vieze kleren van de bosdag aan het eind van de dag bij thuiskomst werd uitgepakt.
Zo zou ik ook hun geestelijke rugzak willen uitpakken. Stuk voor stuk gaan kijken of het schoon gewassen moet worden of dat we het moeten weggooien.
De zware stenen die er door anderen of het leven in zijn gedaan, zou je er als ouders uit willen halen zodat het voor hen niet te zwaar is om te dragen.
Iedereen heeft een eigen rugzakje mee te dragen in zijn leven. Soms hip en schoon, vol heerlijke versnaperingen, en soms stinkend en vies.Er zit van alles in. Er zijn mensen die de rugzakken van hun kinderen of anderen met zich gaan meedragen. Voor een kleine afstand is dit geen probleem, maar als je een heel eind met twee tassen loopt dan breekt je dat op.
Het allerbelangrijkste is dat je ervoor zorgt dat jouw rugzak lekker zit , zo nu en dan even opent en er lucht bij komt, en niet stinkt, maar fris ruikt.
Want er komt gewoon een moment in je leven dat je de rugzak(ken) aan je kinderen of de ander terug moet geven omdat je het niet meer volhoud.
En als ze hem dan gaan open trekken, pfffffff dan is er niets ten goed veranderd of weg gegaan.
Maar is alles flink gaan stinken omdat het is gaan rotten met alle gevolgen van dien.

Warme groet, Gerda
Lifecoach & Rouwcounselor
©️2022 Gerda Sinon-Brander