Koffie met appeltaart….

En daar sta je dan, heerlijk samen ‘in een lekker tempo’ met Blanka aan de wandel, in het bos ‘bijna de koffie met appeltaart ruikende die je jezelf hebt beloofd’ en helaas je kunt niet meer verder.
Bij een vorige wandel had ik al gezien dat er op veel padden veel water lag maar met gehuppel en hink sprongen en een beetje natte sokken konden we de padden nog nemen.
Helaas was het water door de dagen heen niet gezakt maar juist nog meer gestegen met resultaat ‘onbegaanbaar’.
Na een observatie van de omgeving dacht ik het ‘ei van Columbus’ gevonden te hebben, gewoon een paar meter verder dwars door het bos te gaan.
Nee hoor ‘helaas een illusie’ , vrolijk lopend door droog blad en heerlijk ruikende aarde kom ik op het punt waar ik de bocht om wilde.
Zie daar ’water’ één en al water, ook daar was niet door te huppelen , laat staan springend.
Tjaaaa met een badpak lukte het misschien maar daar had ik nu geen behoefte aan.
Ik was ook niet de enige die daar vast stond een andere wandelaar zat met het zelfde probleem alleen deze stond aan de kant waar ik heen wilde . Na enige overleg en uitwisselen van info kwamen we tot dezelfde conclusie ‘ het was werkelijk onbegaanbaar’ .
Blanka dacht er toch even anders over , zij zag het als een heerlijk water paradijs, alleen helaas voor haar , voor vandaag niet mijn gedachten.
De wandelaar en ik gingen elk maar weer rechts omkeer en uit eindelijk de weg die wij elk genomen hadden maar weer helemaal terug, en de koffie lonkte zo. Nog even geduld.
Flink de pas er in, en dan maar de laatste kilometers over het asfalt richting de koffie met appeltaart.
Jummieeeeeee here i come .
Ondertussen flitsen de komende gedachten door mijn hoofd, deze hele belevenis lijkt wel op het echte leven , hoe vaak gaan wij niet met een duidelijke focus op weg om een bepaald doel te willen behalen ?! Vol grote passie en enthousiasme op weg om de plannen die je hebt uit te voeren, en dan komt er totaal out of the bleu iets op ons uitgestippeld pad waar wij niet op gerekend hadden.
En dan….. tja en dan ? vaak raken we hierdoor zo diep teleurgesteld dat we afzien van onze plannen of doelen.
Inplaats dat we ons rustig in ons zelf terug brengen naar de basis of de bron van waar we op weg gegaan zijn schieten we in de stress , onmacht en onzekerheid.
Vanochtend ontdekte ik voor mezelf dat wat ik nu met het ‘onbegaanbare pad’ deed , rustig blijven, rondkijkend en observerend uit mijn bubbel tredend naar nieuwe andere wegen op zoek gaan.
Ik dat ook mag doen als het in mijn leven door omstandigheden of onverwachte wegobstakels even niet meer loopt.
Niet gelijk met de handen in het haar en een verwilderde blik van ‘HELP’ in de stress schieten.
Maar proberen kalm en rustig te blijven, misschien met mijn mede levenswandelaar eens in gesprek gaan en opzoek gaan naar andere paden.
Die soms wel een omweg kunnen opleveren maar uiteindelijk toch daar uit mag komen wat het doel was of is.
Het kan soms zelfs betekenen dat het door jou of mij gekozen doel niet het juiste voor dit moment is.
Ook dat mag je dan loslaten en onderweg gaan ontdekken wat er zich dan laat zien.
En het allermooiste is je hoeft dit ook niet alleen te doen.
Er is er altijd iemand die of met je mee wil lopen of in gesprek wil gaan.
Voor mij is dat Vader God en mijn dichtstbijzijnde naaste , wie is het voor jou ?
Of heb je niemand ?
Weet dan dat ik graag met jou mee wandel of samen in gesprek wil gaan.
Onze levensreis is niet altijd makkelijk, je mag weten dat je niet alleen hoeft te gaan.

P.S. : De koffie met appeltaart EN slagroom smaakte juist door dit hele gebeuren extra smakelijk.

Warme groet, Gerda Sinon-Brander
Lifecoach & Rouwcounselor
©️2023 Gerda Sinon-Brander