Herken je dit ? dat je vol op in het leven, lekker bezig bent met de dingen die je leuk vindt, heerlijk sportief bent, hardlopen, wandelen en fietsen. Mooie foto’s maken van wat je in de natuur tegen komt en met allerlei ander zaken zoals familie , vrienden , werk en vooral nieuwe dingen bezig bent ? En dat dan ondertussen je knie ‘of iets anders in jou leven’ iedere dag wat meer protesteert en duidelijk laat merken dat hij er ook nog is. Waar jij eigenlijk niet op zit te wachten want dit betekent dat je knie duidelijk zegt “geef mij op dit moment een rustplaats in je leven!… ” RUST !!!…. Tjaaaaaaaa niet dus, geen tijd om je knie te verwennen en een pas op de plaats te geven, tot het niet meer anders kan en de knie zijn rustplaats zelf wel opeist . OEPS! ‘ik wordt toch echt een dagje ouder’ en daar heb ik nu eigenlijk geen zin in om dit feit NU te omarmen en weer een stukje afscheid te moeten nemen van een levensperiode waarin eigenlijk alles te ondernemen en te ontdekken is. Zoveel moois , en dan afscheid te moeten nemen, een stukje rouwen over en van het leven. Het hierboven beschrevene is een voorbeeld van dat wij mensen elke dag met verlies en rouw te maken hebben of krijgen in welke vorm dan ook elk op zijn of haar eigen gebied en manier. Voor de één kan het verlies van werk zijn, voor de ander verlies van familie , vrienden, of gezondheid etc. Het loslaten van mensen………. of zaken die wij zo graag doen of gedaan hebben. Afscheid nemen van wat je graag nog gedaan had willen hebben of van hen met je zo graag nog van alles had willen ondernemen of willen ontmoeten. Of zelfs afscheid moeten nemen van zaken waar je met spijt of verdriet en misschien zelfs met boosheid op terug kijkt, omdat je daar ooit nog een verandering of zelfs vergeving in had willen geven of ontvangen. Als we rouw dan eens van dichtbij bekijken en het eerlijk proberen te doorgronden dan rouwen wij eigenlijk lang niet altijd eens over wat er is gebeurd of wat wij gaan missen, maar veel eerder over wat er niet is gebeurd in het verleden. En dat wij de hoop op een ander verleden’ hoe kort terug dat ook is ‘moeten opgeven. En dat wij mogen leren het verleden, het leven te accepteren zoals het was en zoals het is, wat kan inhouden ‘de duisternis omarmen’ , en door de vallei van de schaduw op weg naar het licht, het leven wandelen. Het leven ‘vol met zijn prachtige facetten’ wat wel mogelijk is, te gaan leven. Het dankbare is ‘om even bij het voorbeeld van mijn knie te blijven’ in het proces van herstel naar weer normaal gebruik van de knie te komen, ik dat proces niet alleen doorhoef te gaan, daarin gaat de fysiotherapeut met mij mee, en mij bij begeleiden en zo nodig helpen, ik hoef dit niet alleen te doen. Zo is het ook met het proces van verlies en rouw, dit proces hoef je niet alleen door te gaan, mocht je belangstelling hebben dan ga ik hierin graag samen met jou op weg, samen door de ‘vallei van de schaduw’ Samen gaan kijken hoe je daar kunt komen, waar jij heen wilt of hoe jij kunt verwerken of ruimen wat jou zo in de ‘weg’ staat ! Op weg naar het licht.
Lieve groet,
Lifecoach / Levenscoach
© 2021 Gerda Sinon-Brander crossinglevenscoaching.com
Cros’sing Levenscoaching 